Geschiedenis van Arius 2
Want er is één God. Er is ook één Middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus. Hij heeft Zich gegeven als een losprijs voor allen.
1 Timotheüs 2:5-6 HSV
Wie is God en wie is Jezus Christus. Daar gaat het conflict over tussen de presbyter Arius en zijn bisschop Alexander.
Er is dus een kerkelijke tuchtmaatregel genomen tegen de presbyter Arius door Alexander, de bisschop van Alexandrië. Hierdoor kan Arius niet meer preken en zijn ambt als presbyter niet meer uitoefenen. Maar Arius weet dat er vele ambtsdragers in de kerk zijn die ongeveer dezelfde inzichten hebben als hijzelf. Daarom zoekt hij steun bij anderen. Zo krijgt hij steun van verschillende bisschoppen, zoals van Eusebius van Nicomedië en Eusebius van Caesarea. Omdat Arius zijn meningsverschil met Alexander breed bespreekbaar maakt, breidt het conflict zich verder uit en wordt van lieverlee ook het gezag van bisschop Alexander min of meer aangetast.
Zo wordt de discussie breed gevoerd en verschillende partijen produceren documenten waarmee men elkaars standpunten bestrijdt, met alle gevolgen van dien. Er ontstaat steeds meer verdeeldheid binnen de kerk in het toenmalige Romeinse Rijk. Dat Romeinse Rijk wordt bestuurd door een keizer. Keizer Constantijn heeft grote plannen met het christelijk geloof. Uiteindelijk zal blijken dat hij het christendom wil promoveren tot een soort staatsgodsdienst van zijn rijk. Waarom wil Constantijn van het christendom een staatsgodsdienst maken? Was hij zelf een gelovige geworden of probeerde hij politieke munt te slaan uit zijn samenwerking met de kerk? Ik weet het niet en wil niet te snel conclusies trekken over de motieven van deze keizer. Het feit is dat hij geen lid is van de kerk als hij zich met het kerkelijke conflict gaat bemoeien. Deze bemoeiende keizer is niet gedoopt en heeft geen belijdenis van het geloof afgelegd, dus dan heeft hij in de kerk geen recht van spreken.
Maar deze keizer gedraagt zich alsof hij de paus is. En dat is merkwaardig, want de functie van paus was nog niet uitgevonden. Maar misschien is de kerk door zijn gedrag geïnspireerd om een opvolger voor de apostel Petrus te benoemen. In feite gaat het hier om een onwettige vergadering van de kerk. Des te merkwaardiger is het dat de kerk in het algemeen nog steeds teruggrijpt naar het zogenaamde concilie van Nicea als een legitimatie voor de leer van de Drie-eenheid. Eigenlijk is het concilie van Nicea geen wettige kerkelijke vergadering geweest, omdat deze vergadering gehouden is op last van een keizer die geen lid was van de kerk en binnen de kerk geen enkele functie mocht bekleden. De bisschoppen hadden natuurlijk wel recht van spreken, maar van hen is maar één zesde deel naar de vergadering gekomen, waaronder slechts 3 bisschoppen uit het westelijk deel van de kerk.
Daarbij is het van belang dat wij ons realiseren dat het in Nicea niet ging om de Drie-eenheid, maar om de twee-eenheid. Het ging over de Vader en de Zoon maar de Heilige Geest was nog even niet in beeld.
Het resultaat van het Concilie van Nicea was dat er een geloofsbelijdenis werd opgesteld en dat er veroordelingen werden uitgesproken. Mensen die niet konden instemmen met de zogenaamde geloofsbelijdenis van Nicea werden verworpen en door de kerk buitengesloten.
Met eigen worden en eigen inbreng: